« آن یکی آمد در یاری بزد

 گفت یارشَ کیستی ای مُتَمَد

گفت من، گفتش برو هنگام نیست

 بر چُنین خانی مقام خام نیست

خام را جز آتش هجر و فُراق

که پَزَد که وارهاند از نفاق

چون تویی تو، از تو نرفت

سوختن باید تو را در نار و تَفت

رفت آن مسکین و سالی در سفر

در فُراق یار سوزید از شَرَر

پُخته گشت آن سوخته پس بازگشت

 باز گِردِ خانه ی انباز گشت

حلقه زد بر در به صد ترس و ادب

 تا بِنَجَهَد بی ادب لفظی ز لب

بانگ زد یارش که بر در کیست آن

 گفت بر در هم تویی ای دِلسِتان

گفت اکنون چون منی، ای من درا

نیست گنجایش دو من در یک سرا ».

« حضرت مولانا جلال الدین بلخی »

حدود جوانی

از شمال محدود است، به آینده ای که نیست

به اضافه ی غم پیری و سایه مخوف ممات.

از جنوب به گذشته ی پوچی پُر از خاطرات تلخ       گاهی اوقات شیرین

مشرق، طلوع آفتاب عشق، صلح با مرگ شروع جنگ حیات

مغرب، فرسنگها از حیات دور، آغوش تنگ گور

غروب عشق دیرین

این چه حدودیست! آیا شنیده ای و میدانی؟

حدود دنیای متزلزلی است مرسوم به جوانی!!