انسان‌ گرایی اومانیسم

انسان‌گرایی (اومانیسم) (به انگلیسی : Humanism) رویکرد تمرکز بر توانایی ‌ها و دغدغه ‌های انسان؛ در آزمایش‌ های تجربی، مطالعات اجتماعی، پژوهش‌ های فلسفی و خلق آثار هنری است.

واژة Humanism (با H بزرگ) نهضت فرهنگی فکری است که در خلال دوران تجدید حیات فرهنگی (رنسانس) به دنبال ایجاد رغبت و تمایل جدید نسبت به آثار برجستة یونانی و رومی پدید آمده ‌است. این واژه از واژة لاتینی Humus به معنی خاک یا زمین اخذ شده ‌است.

انسان‌گرایان میان مجردات در انتهای دوران باستان و در قرون وسطا، محققان و روحانیون، میان divinitas (به معنی حوزه ‌هایی از معرفت و فعالیت که از کتاب مقدس نشأت می‌گرفت) و humanitas (یعنی حوزه ‌هایی که به قضایای عملی زندگی دنیوی مربوط می‌شده ‌است)، فرق گذاشتند. و از آنجا که حوزة دوم، بخش اعظم الهام و مواد خام خود را از نوشته ‌های رومی و به طور فزاینده یونان باستان می‌گرفت، مترجمان و آموزگاران این آثار که معمولاً ایتالیایی بودند خود را umanisti یا humanists نامیدند.

در برخی از موارد انسان‌گرایی در برابر خداگرایی قرار داده شده است اما از نقطه نظر علمی، در آنتروپولوژی (علم انسان شناسی) ارتباطی میان اومانیسم و خداناباوری وجود ندارد و ارتباط عمیقی میان خداباوری و اومانیسم در تاریخ یاد شده ‌است، زیرا بنیانگذاران اومانیسم در «اروپای مدرن» که دکارت و کانت می‌باشند خود سرسخت‌ترین خداباوران هستند. برخی از انسان گرایی به عنوان ایمان به خدای حقیقی یاد می کنند. از نظر آن ها با این که یک ندای درونی در انسان می گوید که خدا هست ولی چون انسان آن را نمیبیند پس نباید در مورد آن اظهار نظر کرد فعلا چیزی که هست و انسان می بیند خود انسان است و در واقع انسان همان خداست و به اندازه ی تمام انسان ها خدا وجود دارد.

با سپاس

 محرم سعیدی