« آن یکی آمد در یاری بزد

 گفت یارشَ کیستی ای مُتَمَد

گفت من، گفتش برو هنگام نیست

 بر چُنین خانی مقام خام نیست

خام را جز آتش هجر و فُراق

که پَزَد که وارهاند از نفاق

چون تویی تو، از تو نرفت

سوختن باید تو را در نار و تَفت

رفت آن مسکین و سالی در سفر

در فُراق یار سوزید از شَرَر

پُخته گشت آن سوخته پس بازگشت

 باز گِردِ خانه ی انباز گشت

حلقه زد بر در به صد ترس و ادب

 تا بِنَجَهَد بی ادب لفظی ز لب

بانگ زد یارش که بر در کیست آن

 گفت بر در هم تویی ای دِلسِتان

گفت اکنون چون منی، ای من درا

نیست گنجایش دو من در یک سرا ».

« حضرت مولانا جلال الدین بلخی »